چالش هسته‌ای - جلد سوم

پس از پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست‌ جمهوری خرداد 1392 و تعیین محمدجواد ظریف برای مقام وزارت امور خارجه و نیز مسئول پروندۀ هسته‌ای ایران، مسیر عزتمندانۀ مذاکرات هسته‌ای و دفاع از حقوق ملت در برخورداری از ظرفیت گستردۀ فناوری هسته‌ای که گروه سعید جلیلی آن را دنبال می‌کرد، تغییر کرد و سیاست‌های گذشته در سال‌های 1382 تا 1384 پی‌ گرفته شد. در این مقام، به برخی اصول بنیادین مذاکرات هسته‌ای در این دوره اشاره خواهیم کرد.

• در پی انتخاب حسن ‌روحانی به‌عنوان رئیس‌جمهور در انتخابات ریاست ‌جمهوری سال 1392، پروندۀ هسته‌ای ایران به‌صورت کامل در اختیار ایشان قرار گرفت و به‌دنبال نصب محمدجواد ظریف به سمت وزیر امور خارجه و نیز مسئول پروندۀ هسته‌ای ایران از مرداد 1392، مذاکرات هسته‌ای به مسیر طی‌ شده در سال‌های 1382 تا 1384 بازگشت. سیاست «اعتماد به غرب و اخذ شیوۀ اعتمادسازی» و عقب‌نشینی‌های یک‌طرفه از اصول راهبردی، از ویژگی‌های این ‌دوره است.

در این دوره، برخلاف دوره‌های پیشین، پروندۀ هسته‌ای ایران از دخالت مستقیم شورایعالی ‌امنیت ‌ملی ایران خارج شد و به‌طور کامل در اختیار وزارت امور خارجه و ظریف قرار گرفت. مطابق سیاست‌های اتخاذ شده، سه ‌توافق مهم «ژنو»، «لوزان» و «برجام» طی این دوره در مذاکرات هسته‌ای رخ داد که لازم است هر یک‌ را جداگانه بررسی کنیم. در این مجلد از کتاب، به بررسی توافق ژنو و بیانیهٔ لوزان می‌پردازیم.