از استالین تا یلتسین

نیکیتا سرگیه ویچ خروشچف، صبح آن روز سرشار از اعتماد بود زیرا می‌دانست که آن روز، 12 اکتبر 1964، روزی تاریخی خواهد بود. اتحاد شوروی، نخستین سفینۀ فضایی حامل چند سرنشین را به فضا فرستاده بود. سه فضانورد روسی در یک ماهوارۀ عظیم به نام «وسخود» (طلوع آفتاب) به مدار زمین اعزام شدند. پرواز آن‌ها، پیشرفت کشورشان را در مسابقه برای پیاده کردن نخستین انسان در ماه نسبت به امریکا آشکار کرد. تا ماه‌ها، شاید حتی سال ها، ماهواره‌های کوچک‌تر آمریکایی نمی‌توانستند هر بار بیش از یک سرنشین را به فضا ببرند.
کمونیسم داشت سرمایه‌داری را در مرزهای فضای بیرونی شکست می‌داد. نظام کمونیستی داشت برتری تکنولوژیک خود را بر تمام جهان آشکار می‌کرد. خروشچف نمی‌توانست جلوی هیجان خود را بگیرد. این از آن لحظه‌هایی بود که سال‌ها آرزویش را داشت و طبق معمول انتظار داشت به تنهایی به آخرین قهرمانان فضایی روسیه تبریک بگوید.
به عنوان رهبر بی‌چون و چرای حزب کمونیست و دولت شوروی، این حق او بود، اما ناگهان حوادث عجیبی شروع شد. نیکیتا سرگیه ویچ، بی صبرانه دستور داد بین اقامت گاه اشرافی مخصوص تعطیلات او در دریای سیاه، با فضانوردان به وسیلۀ «رادیو تلفن» تماس برقرار شود. روزنامه‌نگاران شوروی، برای ثبت وقایع آن روز، در طبقۀ همکف خانۀ ییلاقی‌اش گرد آمده بودند.
خروشچف، در تماس تلفنی، با شور و شوق خاص خود با آن‌ها صحبت کرد و قول داد در بازگشت به زمین، از آن‌ها با نیرویی بیشتر از نیروی جاذبۀ زمین استقبال شود. رهبر کله تاس و تنومند شوروی، بی‌وقفه جلوی دوربین‌ها می‌خندید و با خبرنگاران شوخی می‌کرد. بعد ناگهان در حالی که به ظاهر هنوز شوخ و سرحال بود، به فضانوردان گفت: «دارم تلفن را به آناستاس ایوانویچ میکویان می‌دهم. او دارد گوشی را از دستم می‌کشد و من نمی‌توانم گوشی را نگه دارم.»